Mostrando entradas con la etiqueta creatividad. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta creatividad. Mostrar todas las entradas

sábado, 21 de julio de 2012

Un paseo por Toledo






Buscar inspiración requiere muchas veces ir a lugares inspiradores. Una tarde decidí darme un paseo por Toledo. Sin plan, sin rumbo, sin objetivos, tan solo por el puro placer de  pasear.

Un grupo de amigos creó recientemente el club del paseo para potenciar la actividad física. El ser humano está diseñado para caminar. El movimiento corporal no es un lujo, es una necesidad primaria que no solemos satisfacer convenientemente en nuestra sociedad. Eso pasa factura.

Por otro lado la avalancha de malas noticias es cada vez mayor, estamos en estado de shock social: paralizados. Comenzar a movernos, poner un pie detrás de otro es en estos momentos una declaración de intenciones.

Por eso caminar es tan importante.


También lo es buscar inspiración. Cuidar la información, las personas, las actividades que podemos elegir. En una semana hay muchas cosas impuestas, otras no. Todos tenemos libertad para elegir entre ver televisión, generar una buena conversación o leer un libro. Todos tenemos libertad para estar presentes en este instante o no.

Encontrar inspiración tal vez nos obligue a salir de nuestro caparazón y buscar en lugares no habituales, fuera de nuestras rutinas, donde ya no queda yerba. Si queremos nuevos pastos habrá que ir a buscarlos.




Un Paseo en Toledo

Buscar inspiración moitas veces esixe ir a lugares inspiradores. Unha tarde, eu decidimos dar un paseo por Toledo. Ningún plan, sen dirección, sen obxectivos, polo simple pracer de camiñar.

Un grupo de amigos recén criado excursión do club para promocionar a actividade física. Os seres humanos están deseñados para andar. Movemento do corpo non é un luxo senón unha necesidade básica que non moitas veces se atopan convenientemente na nosa sociedade. Isto ten o seu prezo.

Por outra banda, a avalancha de malas novas é evidente, estamos en choque social paralizado. Comezar a moverse, poñer un pé tras o outro está en presentar un certificado de intención.

Entón, a é tan importante.

Tamén é por inspiración. Coidado coa información, persoas, actividades que nós escoller. Unha semana, hai moitas cousas impostas, outras non. Todos temos liberdade de elixir entre asistir TV, crear unha boa conversa ou ler un libro. Todos temos a liberdade de estar presente neste momento ou non.

Buscar inspiración pode facer-nos da nosa cuncha e mirar para lugares inusitados, fóra das nosas rutinas, que xa non é capim. Se queremos que a nova herba terá que buscalos.


(Tradución automática, desculpe polos erros)




Foto: colección del autor

jueves, 19 de julio de 2012

Herramientas





¿De qué sirve disponer de las mejores herramientas si no somos capaces de desplegar suficientecreatividad?

¿Qué es más potente un lápiz y un papel en blanco ó un ordenador de última generación?

¿Disponer de música en alta fidelidad ó ser capaz de bailar con susurros?

¿Tener un ebook con 5000 títulos ó disfrutar componiendo cuartetos?



Las herramientas moldean nuestras vidas y nuestro cerebros, nos permiten llegar más lejos. Desgraciadamente también nos hacen más condescendientes con quienes no disponen de ellas. Como si su posesión nos diera una mayor calidad humana. Craso error. Anaximandro, Praxiteles, Heráclito… pudieron avanzar a niveles que ya nos gustarían.

En nuestras manos está la posibilidad de ser conscientes de nuestro tiempo y de ampliar la mirada con la que lo contemplamos.








инструменты


Что хорошего с лучшим средством, если мы не в состоянии развернуть достаточное творчества?

Что является более мощным карандаш и чистый лист бумаги или компьютерного искусства?

¿У привет-Fi Music или иметь возможность танцевать с шепотом?

Является ли наличие электронных книг с 5000 названий или наслаждаться составляющих квартеты?



Инструментов формировать нашу жизнь и наш мозг позволяет нам идти дальше. К сожалению, они также делают нас более прощать тех, кто не имеют их. В случае, если его офис даст нам больше человеческие качества. Большой ошибкой. Анаксимандр, Праксителя, Гераклит ... может двигаться до уровней, которые мы хотели бы.

В наших руках находится возможность быть в курсе нашего времени и для улучшения внешнего вида, с которой мы рассматриваем.

(Автоматический перевод, простить ошибки)




Foto:  'Doyle Spiral Inversion
http://www.flickr.com/photos/21649179@N00/2357432848

miércoles, 18 de julio de 2012

El arte de emocionar




Las disciplinas artísticas buscan la expresión de emociones. Y también buscan emocionar a quien las contempla.
Recientemente he sido testigo de cómo Miguel Poveda emocionaba a un auditorio de 2000 personas con su cante. Se podía palmar la emoción, la tensión que el artista crea con su público. Me pareció mágico y liberador. En tiempos de gran tensión como los que vivimos, es bueno recordar que el arte produce catarsis, nos libera.

En el mundo de la sanidad no somos muy artísticos que digamos. Desarrollamos mucho el hemisferio cerebral izquierdo y poco el derecho. Pero viene bien recordar que podemos prescribir arte a nuestro pacientes, prescribir emoción, prescribir catarsis.

No será muy heterodoxo pero a partir de ahora pienso recomendar ver flamenco en directo. Estoy convencido de que Miguel Poveda consiguió inspirar y liberar de muchas losas a los que fuimos testigos de su arte. La belleza siempre será un camino a seguir.







L'art d'emocionar

Les disciplines artístiques busquen l'expressió d'emocions. I també busquen emocionar a qui les contempla.

Recentment he vist com Miguel Poveda s'emocionava a un auditori de 2000 persones amb el seu cant. Es podia palmar l'emoció, la tensió que l'artista crea amb el seu públic. Em va semblar màgic i alliberador. En temps de gran tensió com els que vivim, és bo recordar que l'art produeix catarsi, ens allibera.

En el món de la sanitat no som molt artístics que diguem. Desenvolupem molt el hemisfèri cerebral esquerre i poc el dret. Però va bé recordar que podem prescriure art al nostre pacients, prescriure emoció, prescriure catarsi.

No serà molt heterodox però a partir d'ara penso recomanar veure flamenc en directe. Estic convençut que Miguel Poveda va aconseguir inspirar i alliberar de moltes lloses als que vam ser testimonis del seu art. La bellesa sempre serà un camí a seguir.



Foto de Bernardo Pérez, en el País

lunes, 9 de julio de 2012

Lo vamos a intentar. The cult of done Manifiesto




 En estos tiempos de incertidumbre hay  muchas reticencias para mover pieza. Todos sentimos que hacen falta alternativas pero nadie se levanta para enunciarlas. Tenemos miedo, miedo a equivocarnos.


Parece necesario abrir una cultura del hacer. No como actividad frenética, si no como actividad creativa. Nos equivocaremos, nos caeremos. Lo volveremos a intentar, nos levantaremos.






The Cult of Done Manifesto
  1. There are three states of being. Not knowing, action and completion.
  2. Accept that everything is a draft. It helps to get it done.
  3. There is no editing stage.
  4. Pretending you know what you're doing is almost the same as knowing what you are doing, so just accept that you know what you're doing even if you don't and do it.
  5. Banish procrastination. If you wait more than a week to get an idea done, abandon it.
  6. The point of being done is not to finish but to get other things done.
  7. Once you're done you can throw it away.
  8. Laugh at perfection. It's boring and keeps you from being done.
  9. People without dirty hands are wrong. Doing something makes you right.
  10. Failure counts as done. So do mistakes.
  11. Destruction is a variant of done.
  12. If you have an idea and publish it on the internet, that counts as a ghost of done.
  13. Done is the engine of more.


1. Hay tres estados del ser: no saber, la acción y el terminar.
2. Acepta que todo es un borrador. Esto ayuda a lograr que las cosas se hagan.
3. No existe el estadio de edición.
4. Pretender que se sabe lo que se está haciendo es casi lo mismo que saber lo que estás haciendo, así que acepta que sabes lo que estás haciendo, aunque no sea así, pero hazlo.
5. Destierra la procrastinación. Si esperas más de una semana para realizar una idea, abandónala.
6. El objetivo de hacer no es el de terminar de hacer, sino el de poder hacer otras cosas.
7. Una vez que lo hayas terminado siempre puedes tirarlo.
8. Ríete de la perfección. Es aburrida y te impide estar haciendo hasta el final.
9. Las personas que no tienen las manos sucias están equivocadas. Hacer algo te hace tener razón.
10. Equivocarse cuenta como que has hecho. Así que comete errores.
11. La destrucción es una variante del hacer.
12. Si tienes una idea y la publicas en Internet, eso cuenta como un fantasma de algo hecho.
13. El hecho de hacer, es el motor de hacer más.





Vía Paco Traver y Andres Schuschny

La imagen corresponde a un retrato de Bindo Altovitti por Rafael de Urbino que pueden disfrutar temporalmente en el museo del Prado. El maestro italiano pertence como saben a los que se animaban a hacer, suscribe pues el manifiesto.


martes, 3 de julio de 2012

Don de lenguas



En la Teología Cristiana se define como "Don de Lenguas" a la facultad milagrosa, concedida a algunos hombres y mujeres, de hablar en idiomas que no conocen.

Como médico de familia he sido entrenado en hablar lenguaje clínico-científico y he adquirido habilidades de comunicación para transmitirlo al paciente. Lo que no he aprendido es lenguaje político ni social por lo que mis mensajes a esas dos instancias no son operativos. Nos hace falta un "don de lenguas" que tendrá que venir por divina inspiración, inteligencia colectiva o iluminación instantánea, pero es urgente.

En el año 2011 y en el presente se han lanzado varias iniciativas para comunicar mensajes en diversas lenguas:


#APXIIcausas blog multimedia colaborativo
La Refundación de la atención primaria. Libro
Informe SESPAS2012.
Prescripción prudente. Blog colaborativo
#videosysalud. Formato de congreso multidisciplinar sin patrocinio
#6minutosAP. Documental


¿Es suficiente? ¿Cómo podremos hacerlo todavía mejor?

Hace falta más creatividad. Más madera.







Glossolalie.

In der christlichen Theologie Glossolalie ist als der wundersamen Macht gewährt, um einige Männer und Frauen, die in Sprachen, die sie nicht kennen, sprechen definiert.

Als Hausarzt Ich wurde in klinischen und wissenschaftlichen Sprache sprechen und Kommunikationsfähigkeit ich für die Übertragung auf den Patienten erworben haben, geschult. Was ich gelernt habe, ist nicht politischen oder sozialen Sprache so meine Botschaft an diesen beiden Fällen nicht in Betrieb sind. Wir brauchen Glossolalie, die müssen durch göttliche Inspiration, kollektive Intelligenz oder Instant Erleuchtung kommen wird, aber es ist dringend.

Im Jahr 2011, und dies hat mehrere Initiativen gestartet, um Nachrichten in verschiedenen Sprachen zu vermitteln:

# APXIIcausas Multimedia kollaborativen Blog

Neugründung der Primärversorgung. Buch

SESPAS2012 Bericht.

Eine zurückhaltende Verschreibung. Collaborative Blog

# Videosysalud. Multidisziplinäre Konferenz-Format ohne Sponsoring

# 6minutosAP. Dokumentarfilm


 

Ist es genug? Wie können wir noch besser machen?

Wir brauchen mehr Kreativität. Mehr Holz.


lunes, 2 de julio de 2012

Musicoterapia, ¿Lady Gaga o Magdalena Kozena?



El mundo musical tiene múltiples matices. En un tiempo que corona a jugadores de fútbol e ídolos pop es bueno recordar que hay otras posibilidades.

Me gusta recomendar música a mis pacientes. Desde mi limitada sensibilidad soy capaz de dar, de vez en cuando, alguna pista.

Todos sabemos del poder sanador de la música en nuestras vidas, lamentablemente la hemos relegado a mero ruido de fondo.

No seré yo quien desmerezca a la señora Gaga, pero les invito a disfrutar con otros registros que les sirvan de inspiración y aporten belleza a sus vidas.







Hudební svět má mnoho odstínů. V době, která korun a popové idoly fotbalisté stojí za připomenutí, že existují i ​​jiné možnosti.

Mám rád hudbu doporučit svým pacientům. Z mého omezenou citlivost můžu dát, čas od času, nějaké vodítko.

Všichni víme, léčivou sílu hudby v našich životech, jsme bohužel odsunut do pozadí jen šum.

Nebudu zastiňovat Lady Gaga, ale zvu vás těšit s dalšími záznamy, které budou inspirovat a přivést krásu života.






The world of music has many shades. At a time that crowns footballers and pop idols is worth remembering that there are other possibilities.

I like to recommend music to my patients. From my limited sensitivity sometimes I can give a clue.

We all know the healing power of music in our lives, though we have unfortunately relegated to mere background noise.

I will not be a detractor from Lady Gaga, but I invite you to enjoy with other records that will inspire and bring beauty to your lives.













sábado, 30 de junio de 2012

¿Por qué #videosysalud es importante?




Queda una semana para la jornada #videoysalud 2012 que tendrá lugar el sábado 7 de julio en el colegio de médicos de Bilbao.

¿Por qué #videosysalud es importante?

1. Por que es un evento científico de diseño innovador
2. Porque es totalmente libre e independiente.  No tiene patrocinio de ningún tipo de industria ni interés comercial.
3. Porque reunirá un gran grupo de profesionales innovadores en un contexto multidisciplinar.
4. Porque incluye desde pacientes hasta consejeros de sanidad.
5. Porque apuesta por mejorar la comunicación en salud, en formato audiovisual.
6. Porque la estructura de la jornada permite la participación real de los asistentes y cuida al máximo el networking y las relaciones.
7. Porque el nivel de los ponentes y del equipo de voluntarios es altísimo.
8. Porque se hará por primera vez en el País Vasco con un montón de amigos locales.
9. Porque sabemos que en sanidad las cosas se pueden hacer mejor y tratamos de predicar con el ejemplo.
10. Porque lo vamos a pasar bien.



Si quieren más razones anímense a venir. Todavía pueden participar en streaming o twitter el dia de la jornada.








Aste bat geratzen da videoysalud-a uztailaren 7a larunbatean Bilboko medikuen elkargoan gertatuko den 2012 egunerako|jardunaldirako. 

Zer videosysalud-egatik da garrantzitsua? 

 1. Diseinu berritzailearen ekitaldi zientifikoa den 

2. Erabat libre eta independentea delako. Ez du inolako gorpuzkeraren babesik ez merkataritza-interesik.

3. Profesional berritzaileko talde aparta bilduko duelako diziplina anitzeko testuinguruan.

4. Osasun-kontseilarienganainoko pazienteengandik sartzen duelako.

5. Komunikazioa, ikus-entzunezko formatuan, osasunean hobetzeko apustu egiten duelako.

7. Txostengileen eta boluntario-ekipamenduaren maila altua delako.

8. Euskadiko lehen aldiz egingo delako lagun lokaleko pilo batekin.

9. Gauzak osasunean hobeto egin daitezkeela dakigulako eta adibidearekin predikatzea saiatzen garelako.

10. Ondo pasatuko dugulako.

Arrazoi gehiago nahi badituzte etortzera anima zaitezte. Oraindik jardunaldiko dia jakinaraz dezakete streaming-ean edo twitter-ean. 



traducción automática euskadi.net 

martes, 19 de junio de 2012

Petróleo sanitario





Un hombre no es sólo lo que está comprendido entre pies y cabeza.
Walt Whitman




Álvaro Sánchez León es un periodista inteligente. Decir esto no es complicado, quien le conoce puede dar razón. Hace unos días tuvo la cortesía de compartir conmigo una información con el deseo de que yo podría obtener de ella petróleo sanitario.

Su confianza lo honra. Todos necesitamos que alguien confíe en nosotros. En este caso lamento no llegar al nivel que la fe de mi amigo propone. No sé dónde está el petróleo. Lo que si sé es dónde está el corazón humano, sé de que color es la mirada del que sufre, estoy acostumbrado a recorrer los intrincados zocos de la desazón. Tengo grandes maestros, tengo buena gente que me lleva de la mano todos los días.

La personas precisamos crecer. Y no precisamente como las leyes del mercado nos enseñan, no crecer en beneficios, poder, prestigio o fama. Tenemos otros ejes.

Una planta crece siguiendo el referente que la luz traza alrededor. No puede ver la luz pero la hace propia y de esa forma funde el color verde con la química orgánica, el aire y el aroma de rosas.

Los seres humanos devenimos en catalizadores de humanidad, propiedad más sutil que la fotosíntesis pero al fin y al cabo igual de prosaica. Ser humano es un proceso. Hoy hay mucho ruido de fondo que nos lo dificulta.

No pretenderé explicarles qué significa humanidad. Como ustedes lo sé pero soy torpe de palabra, hay cosas que solo se pueden contar con poesía, o mejor con silencios. Lo que sí haré es señalar una dirección. Al igual que Ismaël  Lô nos señala hacia África con una voz llena de paisajes, también me atreveré a confesarles algo.

El verdadero petróleo de la salud se esconce en las profundidades de cada cual, allí donde el tiempo y la oscuridad convirtieron viejos pensamientos, sentimientos y acciones en un líquido negro, inflamable y audaz. Todos tenemos bolsas enterradas de este fluido inenarrable. Sacarlas fuera requiere de una toma de conciencia. Con eso es suficiente.

Llegará un dia en el que los que nos denominamos profesionales de la salud seamos capaces de dar un paso más para ayudar a todo aquel que necesite esta energía a hacer este viaje.

No se crean que hay una crisis del petróleo, yo les aseguro que si saben buscar dentro de ustedes no se quedarán jamás sin combustible.







Zdrowie olej

Człowiek jest nie tylko to, co jest między nogami i głową.

Walt Whitman




Alvaro Sanchez Leon jest inteligentny dziennikarz. Aby powiedzieć to nie jest skomplikowane, kto wie, może go uwzględnić. Kilka dni temu miał uprzejmość do dzielenia się informacjami ze mną chce, że mogę dostać jej olej zdrowia.Państwa zaufanie jest honorowana. Wszyscy potrzebujemy kogoś, kto nam zaufać. W tym przypadku nie żałuję osiągnąć poziom, że wiara mojego przyjaciela proponuje. Nie wiem, gdzie olej. Wiem to, gdzie jest serce człowieka, wiem, jakiego koloru jest wygląd cierpienia, jestem przyzwyczajony do odwiedzenia souks misterne rozpaczy. Mam wspaniałych nauczycieli, nie mam dobrych ludzi do mnie za rękę każdego dnia.Ludzie, musimy się rozwijać. A nie tylko jako prawa rynku uczą nas nie rośnie w zysku, władzy, prestiżu i sławy. Mamy także inne osie.Roślina rośnie po świetle referencyjnego prześledzić wokół. Nie możesz zobaczyć światło, ale nie samodzielnie, a tym samym zielone mieszanki kolorów z chemii organicznej, powietrza i zapach róż.Ludzie stajemy się katalizatory do człowieczeństwa, bardziej subtelny mienia że fotosyntezy ale przecież równie prozaiczny. Bycia człowiekiem jest procesem. Dziś jest dużo szumów, która utrudnia nam.Nie udawać się wyjaśnić, co to znaczy dla ludzkości. Jak wiecie, ale jestem wolny mowy, są rzeczy, na której można polegać na własnej poezji, czy raczej milczeniem. Co to będzie zrobić, to wskazać kierunek. Jak Ismael Lô kieruje nas do Afryki z głosem pełnym krajobrazów, ale ośmielę się wyznać coś.Prawdziwe zdrowie jest olej w głębokiej wnęce każdy, gdzie czas i ciemność stała się stara myśli, uczucia i działania w czarnej cieczy, łatwopalnych i pogrubione. Wszystkie torby są pochowani to płyn niewypowiedziane. Weź je wymaga świadomości. To wystarczy.Nadejdzie dzień, w którym nazywamy służby zdrowia mogli pójść o krok dalej, aby pomóc każdemu, kto potrzebuje energii, aby ten wyjazd.Nie myślcie, że jest kryzys naftowy, zapewniam cię, że jeśli nie wiesz, patrzeć w ciągu kiedykolwiek się paliwo.




  Jammu Africa by Ismaël Lô on Grooveshark

sábado, 16 de junio de 2012

Rafael y Hopper, pareja de hecho




Los maridajes extraños nos ofrecen matices que se salen de lo común.



 Ponga usted en un vaso 50 lienzos de Rafael de Urbino, otros 50 de Edward Hopper, añada lima, soda y una gotitas de angostura. Remueva fuerte sobre hielo picado...



Más allá de lo aparente hay varias cosas que unen a estos dos creadores. La primera es la mirada, la contemplación del exterior.

 Rafael tenía que contar historias que en muchas ocasiones tenían que adscribirse a una iconografía religiosa. Sin embargo pudo innovar, pudo asumir retos. La mirada de los personajes, sus manos, la composición del cuadro, el uso del cuerpo humano en actitudes anatómicas arriesgadas, las luces, el juego de color, las texturas...

Hopper recurrió a sus viajes para poder contar las suyas, para ver con otros ojos los volúmenes, luces y sombras de la época que le tocó vivir. Ventanas, transparencias, uso del color, arquitectura cotidiana, soledad...


La segunda es la transgresión complaciente. En tiempos del papa León X no era posible hacer ciertas cosas, pero es fácilmente entendible que el último cuadro de Rafael sea una completa revolución. Estamos hablando de 1517. La disposición de los personajes y el juego de miradas y manos del nivel inferior justifican por sí solos la visita al museo del Prado.





Los cuadros de Hopper destilan cierta saudade, cierto poso solitario que el que los mira percibe de forma inmediata. No es un pintor que narre la sociedad estadounidense, narra su soledad. Una soledad feroz.


Los grandes maestros nos ayudan. Nos ayudan a ver, a educar la mirada, a desaprender viejas visiones y probar otras nuevas.

Es terapéutico visitar los museos, a mi me hacen sentir como en casa. Pasear por las salas de Velázquez del museo del Prado me es tan tranquilizador como hacerlo por el pasillo de mi casa. Hay muchas miradas allí, público y cuadros dialogan mirándose mutuamente. Los siglos se comunican entre si como si estuviéramos en un enorme locutorio cósmico que nos conecta con otras épocas.

El arte es una vía de comunicación que trata de ofrecer mensajes usando el vehículo de la belleza. Es sanador por naturaleza. Aprender a incorporar procesos artísticos y creadores en nuestras vidas nos aportará siempre aire fresco y salud.

Si necesitan inspiración no duden en acudir a Rafael y a Hopper, pareja de hecho en las exposicones veraniegas madrileñas, seguro que la encuentran.












Rafael e Hopper, partner occasionale


 Gli accoppiamenti strani noi offrire sfumature che sono fuori dal comune. Mettere in un bicchiere di 50 tele di Raffaello da Urbino, un altro 73 in Edward Hopper, aggiungere calce, soda e una goccia stretta. Rimuovere duro su ghiaccio tritato ... Al di là di ciò che è evidente ci sono parecchie cose che uniscono questi due artisti. Il primo è lo sguardo, guardando fuori. Rafael ha dovuto raccontare storie che spesso dovevano essere attribuita all'iconografia religiosa. Ma potrebbe innovare, potrebbe affrontare le sfide. Il look dei personaggi, le loro mani, la composizione del dipinto, l'uso del corpo umano in anatomiche atteggiamenti rischiosi, le luci, il gioco di colori, texture ... Hopper ha nei suoi viaggi per raccontare storie, per vedere con occhi nuovi i volumi, luci e ombre del tempo visse. Windows, lucidi, uso del colore, l'architettura di tutti i giorni, la solitudine ... Il secondo è la trasgressione compiacente. Al tempo di papa Leone X non era possibile fare certe cose, ma è facilmente comprensibile che l'ultimo dipinto di Raffaello è una rivoluzione completa. Stiamo parlando di 1517. La disposizione dei personaggi e gli sguardi di gioco e le mani sul livello più basso da soli meritano una visita al Museo del Prado. Hopper dipinti trasudano una certa nostalgia, un sedimento solitaria che sembra immediatamente percepito. Non è un pittore che racconta la società americana, racconta la sua solitudine. Una solitudine feroce. Grandi maestri ci aiutano. Essi ci aiutano a vedere, per educare l'occhio, a disimparare vecchie idee e sperimentare nuovi. E 'terapeutica per visitare i musei, per farmi sentire a casa. Passeggiando per le sale del Prado Velazquez è così rassicurante come me di fare il corridoio di casa mia. Ci sono molti punti di vista lì, pubbliche cercano a vicenda e finestre di dialogo. Secoli di comunicare tra loro come se fossimo in un salotto enorme cosmica ci connette ad altri tempi. L'arte è un mezzo di comunicazione che cerca di fornire i messaggi utilizzando il veicolo della bellezza. Si sta guarendo in natura. Imparare a integrare processi artistici e creativi nella nostra vita saremo sempre di fornire aria fresca e la salute. Se avete bisogno di ispirazione, non esitate a venire a Rafael e Hopper, partner nelle mostre estive a Madrid, sicuramente trovarlo.



jueves, 7 de junio de 2012

Salirse por la tangente



Hay personas que deciden vivir sin energía eléctrica. Deciden vivir de otra manera. El fotógrafo EricValli nos lo ilustra con hermosas fotos.

Tal vez no sea nuestra opción vital pero, a mí por lo menos, me gusta saber que hay otras opciones.

El razonamiento lineal occidental nos llena la mirada de cuadrículas y ángulos rectos. Puertas, ventanas, muros; muros, puertas, ventanas... Un instante en un parque nos hace ver claramente que la naturaleza es mucho más sofisticada en sus diseños. Aprender de la vida de otros es siempre interesante por cuanto los demás viven matices que nos son vedados.

Hablar de opciones y pensamiento no lineal es mi invitación para el dia de hoy.

En estos tiempos es bueno que hagamos esta reflexión, aplicable a cualquier ámbito.

También en salud.



Μερικοί άνθρωποι επιλέγουν να ζουν χωρίς ρεύμα. Αποφασίζουν να ζήσουν διαφορετικά. Φωτογράφος EricValli εμείς εικονογραφημένο με όμορφες εικόνες.

Μπορεί να μην είναι επιλογή μας, αλλά ζωτικής σημασίας, για μένα τουλάχιστον, μου αρέσει να γνωρίζετε ότι υπάρχουν και άλλες επιλογές.

Δυτική λογική σκέψη γεμίζει τις γωνίες του δικτύου και την εμφάνιση. Πόρτες, παράθυρα, τοίχους, τοίχους, πόρτες, παράθυρα ... Μια στιγμή σε ένα πάρκο καθιστά σαφές ότι η φύση είναι πολύ πιο περίπλοκο στα σχέδιά τους. Μαθαίνοντας από τις ζωές των άλλων είναι πάντα ενδιαφέρουσα, επειδή ζουν πτυχές που απαγορεύονται.

Μιλώντας για τις επιλογές και όχι η λογική σκέψη είναι η πρόσκλησή μου σε αυτήν την ημέρα.

Σε αυτές τις φορές είναι καλό να κάνουμε αυτό τον προβληματισμό, που εφαρμόζονται σε κάθε τομέα.

Επίσης, στον τομέα της υγείας.



Deep in the Forest by Ecometric on Grooveshark


jueves, 31 de mayo de 2012

Veintitrés residentes. Comunicación aumentada en medicina




Esta semana fuí invitado a impartir un curso sobre herramientas 2.0 para médicos residentes de segundo año. Lo hice de la mano de Antonio Ruíz Sánchez, una de las mentes más privilegiadas de la medicina de familia madrileña, por lo que resultó fráncamente sencillo.

De las 23 residentes ninguna usaba agregador de RSS y sólo una tenía twitter, lo normal en el mundo sanitario con un modelo educativo todavía basado en el papel. El desconocimiento de las herramientas que les íbamos proponiendo iba de la mano de cierta suspicacia. Mi sensación fue que no llegaban a entender qué valor añadido les podrían dar y sin embargo eran conscientes del coste: esfuerzo por aprender, ruido de fondo y exposición pública. La balanza está servida, qué platillo pesará más.



Dada mi liviandad profesional acudí al curso con ayuda de peso. Me acompañaron tres libros con sus tres autores:

The patient paradox. Margaret McCartney

Socionomía. Dolors Reig

Práctica clínica centrada en el paciente. Francesc Borrell


Compartía con los residentes que la experiencia de lectura tradicional ha sido por fin superada cuando es posible convertir un libro, un artículo o un post de un blog en una conversación. Estos libros son un 10% de lo que llevo leido este año pero tiene su importancia  que con Margaret McCartney haya podido tuitear y compartir emails, con Dolors Reig, compartir post en nuestros blogs, ser felicitado por ella en mi cumpleaños :) y haber hablado por teléfono ayer, y con Francesc haber podido mantener una de las conversaciones más interesantes de los últimos meses y abrir comunicación epistolar...

No es una cuestión de herramientas, es una cuestión de comunicación, comunicación aumentada como dice Dolors, que nos permite acceder a una sociedad aumentada.







Me parece increíble que haya tenido que ser yo el que diga a los residentes que tienen cosas importantes que contar, que tienen un talento que compartir. Habría que hacerlo todos los días. Un R2 es un médico de familia a "medio cocinar", pero aun así ya tienen en sus espaldas 8 años de formación. Mucho más que la mayoría de los políticos de este país. Tengo claro que tienen mucho que decir.

Pude aprender bastante en la jornada, como suele suceder acabé descalzo y terminé subiéndome a las mesas... ya conocen mi filosofía: pase lo que pase tratemos de disfrutar con lo que hacemos.






Foto 1: '23rdian'
http://www.flickr.com/photos/58055760@N00/265052661


Foto 2: El doctor Ruíz en pleno taller.



viernes, 25 de mayo de 2012

Creatividad total



Mis gallinas son seres predecibles, caminan, picotean, vuelven a caminar... Son genenerosas, ponen muchos huevos, lo que les agradezco enormemente.

Algunas veces son huevos extraordinarios.

Me pregunto qué pasaría si fuéramos capaces de generar ideas o conductas extraordinarias. Quizá no todos los días, solo de vez en cuando. Me pregunto qué pasaría si un grupo de gente extraordinaria se reuniera para hacer algo extraordinario juntos...

En mi gallinero no hay crisis, ni falta que hace.

jueves, 17 de mayo de 2012

Medicina aumentada




Seguimos explicando el concepto de medicina aumentada, esta vez en el congreso de Comunicación y Salud de Granada.





Medicina clásica = conocimiento académico


Medicina aumentada = conocimiento aumentado + red social profesional 



Vídeo cortesía de Marisi Girón Prieto @msys100

miércoles, 16 de mayo de 2012

Esperando una nueva promoción de Jedis




En estos días una nueva promoción de médicos de familia termina su formación de cuatro años. Son un grupo de profesionales muy bien formados que tendrá que enfrentarse a múltiples peligros: mercado laboral inhóspito, sistema sanitario a la deriva, gerentes y gestores "del imperio", empleo precario y desiertos sin fin. Del lado oscuro de la fuerza ni hablamos...

Lo duro empieza ahora.

Desde esta página darles mi más cordial enhorabuena. Decirles que la sociedad les necesita, ahora más que nunca. Animarles a no desfallecer, a ser lo más creativos posibles, a trenzar redes profesionales que les apoyen y con las que apoyen. Tenemos la suerte de contar con grandes Jedis en activo. Si, siguen quedando algunos. Os animo a seguir su estela y tratar de ser como ellos, arriesgados y amantes de su vocación.

Tal cantidad de talento merece ser reconocido. Yo lo hago desde aquí. Perdonar a los gestores y políticos que nunca lo harán, su omisión ilustra su estulticia.

martes, 15 de mayo de 2012

Controlar las urgencias... con el teléfono




Una brillante idea de las urgencias pediátricas del hospital de Valladolid Este, un proyecto para la población adscrita a 4 barrios de Valladolid que permite acceso telefónico y por correo electrónico al pediatra de guardia.

Esto es dar valor añadido a las familias... y evitar visitas a la urgencia del hospital.

Si yo fuera gerente de hospital o de atención primaria lo copiaría.



http://urgenciasinfantilesvalladolid.info/







En la foto el equipo que implementa el proyecto con la doctora Rosario Bachiller (en el centro de la primera fila) que tuvo la gentileza de compartir conmigo esta excelente idea.

lunes, 12 de marzo de 2012

Regresar a Albanta







Déjame ir...
suelta alma mía
la cuerda que sujeta
el ansia primigenia
de regresar a Albanta.

Somos un puñado de deseos
olas de ansia llegando a tierra
en esa brisa nos fundimos
reconocemos lo que somos
lo que fueron los héroes
lo que serán los hijos.

Y quedan las palabras
como un reguero salpicando el camino
cuando al salir del mar
te alejas sonriendo
gotas que el sol hace volar
dejando una sutil presencia
invisible, finísima, y dúlcemente etérea.

Búscame allí
en los silencios que acomodan
el murmullo de hojas tras la brisa
en el bosque infinito
que conserva los cantos,
la majestad, y todos los misterios
si acaricias el tiempo,
la corteza del árbol, el arroyo...
notarás quizá el eco débil
del algún haiku olvidado
que hace ya mucho
dejé prendido para tí.











Ante el reciente IV Congreso Nacional del Paciente Crónico, donde parece que no hubo muchas ideas nuevas, me permito dos licencias. La primera sugerir que los cuidados al paciente crónico y complejo que tengan base en los centros de salud, serán más eficientes y sostenibles que los de base hospitalaria (más caros y complicados). Un diseño que potencie la atención primaria y su coordinación con hospital para reagudizaciones y consultoría es el más sensato. La segunda licencia es admitir que a los idealistas crónicos nos gusta la poesía.





Ya ves Rafa que Rulán no está solo.



Foto:  'House of Flying Dagger'
http://www.flickr.com/photos/64256180@N00/50257156

sábado, 10 de marzo de 2012

Sin ideas no hay nada que hacer. Sólo con ideas, tampoco

"Sin ideas no hay nada que hacer. Sólo con ideas, tampoco"

La frase de hoy pertenece a Angel Gabilondo que titula asi un post de su blog. En el mundo sanitario parece que no hay muchas ideas, y las pocas que a veces se ecuentran no se llevan a cabo. Esta situación que se repite en muchas organizaciones, empresas y dinámicas sociales lleva al inmovilismo y el bloqueo. No parece sensato quedarse quieto en un mundo lleno de incertidumbre. Como le decía a mi amigo Ramón Morera hace unas semanas en Barcelona, "Prefiero moverme sin cesar que permanecer quieto en mi consulta, así si cae la bomba tendré alguna probabilidad más de salir ileso".

Con las ideas tendremos que hacer algo parecido, generar más y mejores propuestas. Atrevernos a llevar a cabo alguna. El verbo clave es implementar, como me recuerda contínuamente Rafael Cubí. Y es un verbo conjubable desde por el consejero de sanidad hasta por el último profesional de la sanidad.











viernes, 9 de marzo de 2012

La mejor forma de hacer una presentación




Esta semana he hecho una de las presentaciones más difíciles de toda mi carrera. El contenido era el sistema circulatorio (anatomía, fisiología) en formato teórico práctico, una hora de tiempo, audiencia: 47 niñas y niños de 7 años.

No llevé power point. No fue necesario.

En su lugar conté un cuento chino. Inventé una historia entretenida que me permitió explicar todas las ideas fuerza que quería transmitir, así como interactuar con la audiencia, preguntar, escuchar, sacarles a completar explicaciones.

Hubo música, teatro, risas y momentos de tensión. Al final pudieron ver un enorme corazón hecho con sábanas palpitar, vasos sanguíneos por los que circulaban canicas, sentir su propio corazón y tomar el pulso de los demás...

Puedo asegurar que nos lo pasamos muy bien.

Me hubiera gustado invitar a muchos sabios e innovadores, a la vez que a muchos amigos y amigas. Todo el mundo sabe contar historias, tratar de ayudar a los demás a comprender nos da alas, nos hace mejores.

Tal vez lo único verdaderamente necesario es tener algo bueno que contar y ponerle la pasión necesaria para que pueda servir a quien te escucha.

Cuando quieran encontrar creatividad pura no acudan a la Academia o a los grandes teatros. A veces es suficiente con escuchar al músico del metro o al cuentacuentos del colegio.





Foto: Joshua Bell en el metro de Washinton DC


miércoles, 7 de marzo de 2012

Jornada de Innovación Sanitaria en la Comunidad de Madrid





Podrá gustar más o menos pero no tenemos más remedio que admitir que sólo las sociedades que aporten innovación y mejores respuestas a  problemas complejos podrán medrar. Conozco de primera mano la urdimbre social del País Vasco y Cataluña y he de admitir que en Madrid vamos muchas veces a la zaga.

Ayer tuvo lugar una jornada de innovación sanitaria de alto nivel. Es la primera vez que algo así se produce. El alma mater fue de nuevo Julio Mayol, un cirujano inteligente, con una enorme capacidad de trabajo  al que considero amigo y buena persona. Consiguió reunir en la Agencia Laín Entralgo al Consejero de Sanidad de Madrid, a la Directora General de Sistemas de Información, al nuevo Director de la Agencia Laín Entralgo, al gerente del biocluster MadridNetwork, Farmaindustria, Consultores, Ingenieros, Banca, Prensa y un largo etcétera.

El único tipo de atención primaria era un servidor y tan solo abrí la boca para poner de manifiesto que entre tanto sanedrín de expertos, echaba de menos el punto de vista de los pacientes y los profesionales de primaria. Como suele suceder, yo era el único que no llevaba corbata. Bueno, y un par de amigas (@Alfeal y @e_paniagua ) que sin embargo iban muy elegantes. Si la reunión hubiera sido en Palo Alto la cosa hubiera sido bastante diferente... Pero esto es Madrid, y es la primera vez que tantas actrices y actores se ponen cara.

La idea central fue recurrente, convertir el conocimiento en valor. Rentabilizar el conocimiento y las ideas. Se mostraron algunos proyectos increíbles, como el de CITEC-B y su uso de imagen digital para profesionales sanitarios, abierto a quien lo desee en la plataforma Hermes cloud del Hospital Clínico. Se expusieron interesantes iniciativas, eso sí con power points de calidad ajustada. Qué pena que no nos hayan enseñado a comunicar de otra manera.

No pude evitar acordarme de mis cinco pacientes que el pasado jueves compartieron conmigo 40 minutos de llanto en la consulta. También me acordé de varias personas que están inmovilizadas en casa, sin familia ni apoyos, pacientes que no pueden encencer la calefacción, y de compañeros de primaria que sufren todos los días porque se les cuelga continuamente el ordenador o tienen que firmar cientos de recetas... No vi innovaciones para ellos. Y esto me preocupa, me preocupa mucho.

La comunicación entre profesionales sanitarios y entre estos y sus pacientes sigue sin considerarse alta tecnología, no es mercado, no genera valor monetario directo. Pero lo que en el fondo desea toda persona enferma es poder hablar con un profesional sanitario que le escuche y entienda. Lo que necesitamos los profesionales sanitarios urgentemente es hablar entre nosotros, acabar con los aislamientos y los atávicos reinos de Taifas. Paradójicamente el plan de comunicación de la sanidad madrileña se sigue basando en correo electrónico...

Hoy volveré a pasar consulta con 45 pacientes. Como al resto de mis compañeros me tocará innovar para hacerlo lo mejor posible y evitar que me arrastre la marea.






Les dejo un haiku:

Entre los sabios
Me siento intruso
Yo voy descalzo! 




Foto 1:  Julio Mayol y Juan José Gómez
Foto 2:  'Floored'
http://www.flickr.com/photos/14922165@N00/51621460

martes, 6 de marzo de 2012

Ashes and snow, el poder sanador de la belleza





Una de las experiencias más bellas que he podido disfrutar en los últimos años es la exposición Ashes and Snow del fotógrafo Gregory Colbert.

Como estoy convencido de que una de las facetas más innovadoras del ser humano es su búsqueda de la belleza, lo comparto aquí como un pequeño testimonio de la gran capacidad sanadora que tiene lo bello.



déjate bailar
por una música mayor
para ser tú