La sociedad que no tenía nada que decir. The society that had nothing to say

"Although man has the ability to communicate everything, anywhere, anytime and instantly, he finds that he has nothing to say" Thomas Merton A lot of people communicates on the Internet with social networks, email or instant messaging. Tools that together with the telephone and video calls give us the possibility of contacting virtually any person anywhere. It is possible to generate messages that reach groups of friends and if they share it with many more people. However, if you look for a moment at messages from any social network or snoop into the inbox of any email account you will notice that most of the content is junk and noise. Is society losing its capacity for discourse, narrative, dialogue and reflection? Mari Paz López Santos reminds me that this year marks the 50th anniversary of the death of Thomas Merton, a prolific thinker and writer who mixed monastic contemplation with intense social advocacy. He was able to see ahead of time a reality that today is everyday. We suffer an intensive bombardment of information and noise at the same time that we have less and less to say. We babble complaints, protests and screams. We kick what we don't like and cheer for our sports heroes. But when it comes to reflecting on the really important things in our lives or to engaging in a deep dialogue with someone on the subject, we encounter great difficulties. This is a symptom of social illness that translates into individual suffering, especially when we have enough time to get sick or have difficulty. If we have little to say when we are healthy, imagine when the wave of illness reaches us and stirs us up with its annoyances and miseries. Going through life dressed in pure complaint ends up alienating those around us and in a short time we end up alone more than one, no matter how advanced our smart phone is or how popular we are in the digital world. In the face of what surpasses us, in the face of illness, death and suffering, we are alone. One of the tools that I encourage in consultation to use those who suffer is narrative. But in order to be able to narrate it is necessary to be silent and to contemplate beforehand. To contemplate pain is not easy at all. To explain that it is necessary to look at the wound before cleaning it and healing it is easy, the difficult thing is to get the patient to do it. Especially in those wounds of psychology or the spirit that are inaccessible to all except the sufferer. Health care professionals should perhaps take more care of personal narratives in order to be able to facilitate those of others. Saying more with less, valuing conscious silences, daring to express what we see in depth. Because rescuing the ability to name humanizes us and today is an urgency in every sense.




"Aunque el hombre dispone de la capacidad de comunicarlo todo, en cualquier lugar, a cualquier hora y de modo instantáneo, se encuentra con que no tiene nada que decir" Thomas Merton



Una gran parte de la ciudadanía se comunica en Internet con redes sociales, correo electrónico o mensajería instantánea. Herramientas que unidas al teléfono y las videollamadas nos dan la posibilidad de contactar virtualmente con cualquier persona en cualquier lugar. Es posible generar mensajes que lleguen a grupos de amigos y si estos lo comparten a muchas más personas. Sin embargo si uno mira un instante los mensajes de cualquier red social o husmea en la bandeja de entrada de cualquier cuenta de correo electrónico se dará cuenta de que la mayoría del contenido es basura y ruido.

¿Está perdiendo la sociedad su capacidad de discurso, narrativa, diálogo y reflexión?

Me recuerda Mari Paz López Santos que este año se celebra este año el 50 aniversario de la muerte de Thomas Merton, pensador y escritor prolífico que mezcló la contemplación monástica con una intensa actividad de incidencia social. Fue capaz de ver antes de tiempo una realidad que hoy es cotidiana. Sufrimos un bombardeo intensivo de información y ruido a la par que cada vez tenemos menos que decir. Balbuceamos quejas, protestas y gritos. Pataleamos lo que no nos gusta y vitoreamos a nuestros héroes deportivos. Pero a la hora de reflexionar sobre las cosas verdaderamente importantes de nuestra vida o de plantear un diálogo profundo con alguien sobre el tema encontramos grandes dificultades.

Esto es un síntoma de enfermedad social que se traduce en sufrimiento individual, sobre todo cuando nos alcanza un tiempo de enfermar o de dificultad. Si tenemos poco que decir cuando estamos sanos imaginen cuando nos alcanza la ola de la enfermedad y nos revuelve con sus molestias y miserias. Ir por la vida vestido de pura queja termina alejando a los que nos rodean y en poco tiempo acabamos más solos que la una, por muy avanzado que sea nuestro teléfono inteligente o muy populares que seamos en el mundo digital. Ante lo que nos supera, ante la enfermedad, la muerte y el sufrimiento, estamos solos.

Una de las herramientas que animo en consulta a usar a quien padece sufrimiento es la narrativa. Pero para poder narrar hay que previamente callar y contemplar. Contemplar el dolor no es nada fácil. Explicar que es necesario mirar la herida antes de limpiarla y curarla es fácil, lo difícil es conseguir que el paciente lo haga. Sobre todo en esas heridas de la psicología o el espíritu que son inaccesibles para todos excepto para el que las padece.

Los profesionales de la salud tal vez debiéramos cuidar más las narrativas personales para ser capaces de facilitar las de los demás. Decir más con menos, valorar los silencios conscientes, atrevernos a expresar lo que vemos en la profundidad. Porque rescatar la capacidad de nombrar nos humaniza y hoy es una urgencia en todos los sentidos.

समाजले केही भन्नको लागी थिएन


"यद्यपि मानिसको पास कुनै पनि समय र तुरुन्तै सबै चीजहरू संवाद गर्ने क्षमता छ, उसले पाएको छ" थमस मेर्टन "



सार्वजनिकको ठूलो भाग इन्टरनेटमा सञ्जाल, ईमेल वा द्रुत सन्देश सहित इन्टरनेटमा संचार गर्दछ। फोन र भिडीयो कलमा सामेल हुने उपकरणहरूले हामीलाई लगभग कुनैपनि पनि सम्पर्क गर्न सक्ने क्षमता दिन्छ। सन्देशहरू उत्पन्न गर्न सम्भव छ जुन साथी साथीहरूको पहुँच पुग्छ र यदि उनी धेरै मानिसहरूसँग साझेदारी गर्छन्। यद्यपि, यदि कुनै पनि सोशल नेटवर्कको सन्देशहरू हेर्छ वा कुनै पनि इमेल खाताको इनबक्समा देख्नुहुन्छ, यसले यो महसुस गर्नेछ कि अधिकांश सामग्री कचरा र शोर हो।

के समाजले बहस, कथा, संवाद र प्रतिबिम्बको लागि क्षमतालाई हराइरहेको छ?

मारी पैज लोपेज सैंटोसले मलाई सम्झाउँछन् कि यो वर्ष यो वर्ष थमस मेरर्टन, एक प्रख्यात विचारक र लेखक जसले सामाजिक प्रभावको तीव्र गतिविधिसँग गहन मोलम्पत्तिको मिश्रणको मृत्युको पचास वर्षगांठको सङ्केत गर्दछ। उनी पहिले नै एक वास्तविकता देख्न सक्षम थिए कि आज दैनिक छ। हामी जानकारी र शोरको एक गहन बमबारीमा एकै पटकमा हामीसँग कम र कम भन्न को लागी। हामी शंकास्पद, विरोध र चिन्तालाई बाबा गर्छौं। हामी जुन हाम्रो मनपर्ने नायकहरू मन पराउँदैनौं र खुशी गर्छौं। तर जब यो हाम्रो जीवनको साँच्चै महत्त्वपूर्ण चीजहरू प्रतिबिम्बित वा विषयमा कोहीसँग गहिरो संवादको प्रस्ताव गर्ने कुरा हो, हामी ठूलो कठिनाइहरू पाउँछौं।

यो सामाजिक रोगको लक्षण हो जुन व्यक्तिगत दुखाइमा परिणाम हुन्छ, विशेष गरी जब हामी बिरामीको समय पुग्छ वा कठिनाईमा पुग्छौं। यदि हामी स्वस्थ छौं भने हामी कत्तिको थोरै छौँ, कल्पना गर्नुहोस् कि बिरामीको लहरले हामीलाई अचानक बनाउँछ र हामीलाई कष्टप्रद र दुर्व्यवहारबाट विरूद्ध विस्फोट गर्छ। जीवनभरि जाँदै शुद्ध उजुरी समाप्त हुन्छ जुन हामी वरिपरिका ती व्यक्तिहरूलाई छोडिदिन्छौं र छोटो समयमा हामी एक भन्दा बढी एक्लै समाप्त गर्दछौं, कुनै पनि स्मार्टफोन कसरी उन्नत वा डिजिटल दुनियामा हामी कसरी लोकप्रिय छौं। हामीलाई कुन कुराको सामना गर्नुपर्दछ, बिरामी, दुःख र दुःखको सामनामा हामी एक्लै छौं।

कष्टबाट पीडित को उपयोग गर्ने सल्लाह मा म प्रोत्साहित गर्ने एक उपकरण कथा हो। तर वर्णन गर्न सक्षम हुनु, हामीले पहिले नै चुप र विचार गरौं। परिकल्पना गर्न सजिलो छैन। व्याख्या गर्नुहोस् कि यो सफा गर्नु अघि यो घाँटी हेर्न र यसलाई निको पार्नु सजिलो छ, कठिनाई यो रोगीले गर्न यो हो। विशेष गरी मनोवैज्ञानिक वा आत्माको ती चोटहरूमा सबै दुख्ने तर पीडितका लागि पहुँच योग्य हुँदैन।

स्वास्थ्य व्यवसायीहरूले अरूलाई सुविधा दिन सक्नुको साथै व्यक्तिगत अभिव्यक्तिको अधिक हेरचाह गर्नु पर्छ। कम, मूल्य जागरूकता सिलसिलेको साथ अधिक भन्नुहोस्, हामी गहराईमा हेर्ने कुरा व्यक्त गर्न हिम्मत गर्छौं। किनभने नामको क्षमता बचाउँदा हामीलाई मानव र आज सबै इन्द्रमा अचम्म छ।