Corazón consciente

 Cueva de las manos. Crédito foto: Wikipedia

 

 หัวใจมนุษย์เป็นลานตา

แสงสีรุ้งที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง

ช่วยให้เราสามารถขึ้นไปยอดเขาที่สูงที่สุด

และรู้เหวนรกหรือดันเจี้ยน



แต่ถ้าเรามองเราไม่ได้หัวใจของเรา

อยู่ภายในพื้นหลังและอย่างเงียบ ๆ

ที่มีความลึกลับ

สั่นไหวของจิตสำนึกที่ดี



มันเป็นสิ่งที่รับรู้ไฟกระพริบ

ความหลากหลายของความรู้สึกของเรา

และการนำเสนอของเหตุผลที่พบบ่อย



บางทีสักวันหนึ่งถ้าเราดูแลเปลวไฟ

เราจะเรียกว่าจะข้ามธรณีประตู

โลกที่อยู่เบื้องหลังมัน



(แปลอัตโนมัติขอโทษสำหรับความผิดพลาด)

El corazón humano es un caleidoscopio 

de luz iridiscente que cambia a cada instante, 

nos permite ascender las elevadas cumbres 

y conocer abismos, infiernos o mazmorras. 

Pero si bien miramos, no somos nuestro corazón, 

dentro de él, al fondo y en silencio, 

se encuentra una presencia misteriosa, 

una pequeña llama de consciencia finísima.

Es esa luz parpadeante la que apercibe 

los vaivenes de nuestros sentimientos 

y las disertaciones de la razón común. 

Quizá algún día, si cuidamos la llama, 

seamos llamados a cruzar el umbral 

de los mundos que aguardan tras de ella.

En este blog suelo escribir en prosa, hoy me permitirán un soneto. Hay cosas que se dicen mejor en verso. 







The human heart is an iridescent light

 kaleidoscope that changes constantly,

allowing us to ascend the highest peaks

and know abyss, hell or deepest dungeons.

 

But if we look properly, we are not our hearts,

within it, at the background and quietly,

is a mysterious presence,

a small flame of fine consciousness.

 


It is that flashing light what is feeling

the vagaries of our feelings

and presentations of common reason.

 

Maybe someday, if we care that flame,

we are called to cross the threshold

toward the worlds that lie behind it.